Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Καριέρα

Σε έναν άλλο τόπο,
γεμάτο ελαιώνες και μωβ όνειρα,
ήμουνα ταχυδρόμος.
Έφερνα όμως μόνο κακές ειδήσεις
-ψέματα, αυτές με έφερναν στα σπίτια-
και μερικές φορές κάτι πενιχρές συντάξεις
μνήμης.
Φόρτωνα το σάκο μου
διαψευσμένα όνειρα,
τσαλακωμένες υποσχέσεις,
"σ' αγαπώ" που απ' την πολλή βροχή
γίνονταν μουσκεμένα "σ' αγαπούσα",
και ξεκινούσα.
Μπροστά σε κάθε σπίτι
φιλούσα ένα χαϊμαλί από μετάξι,
δώρο ενός αποτυχημένου μάγου,
γιατί το ήξερα:
με κοιτούσαν όλοι τους
μέσα από σκοτεινές περσίδες,
γεμάτοι από φόβο μήπως πήγαινα γράμμα
σ' αυτούς.
Φοβόμουν πάντα το φόβο.
Δεν είχα συνηθίσει ποτέ να με φοβάται αυτός.

Τώρα πια
ο σάκος μου δεν έχει γράμματα
μονάχα κόκαλα κιτρινισμένα,
απομεινάρια μιας δουλειάς
που έπρεπε να γίνει.

1 σχόλιο:

jacki είπε...

Να μην αφήνεις καμιά δουλειά για αργότερα. Είδες κιτρίνισαν τα κόκκαλα μέχρι να τη διεκπερεώσεις. Δε βαριέσαι.. Καλά είναι και τα κίτρινα κόκκαλα.