Απορρόφηση

Το αντάμωμά μας

ένας ελαιώνας

που πέτρωσε

μόνο

στο δικό μου στόμα.

ε υ ά λ ω τ η.

Προσπαθώντας μέρες τώρα να γράψω κάτι για την Προμήτορα έπεσα στο κενό που άνοιξε ο ενθουσιασμός μου. Δηλώνω ταπεινά την ανικανότητά μου και θέλω να πω σε όλους εσάς του λίγους- καλούς & κακούς- πως είμαι η Εύα και λατρεύω τους λωτούς.

Λατρεύω τη λεία φλούδα και την φρούδα ελπίδα λήθης σε κάθε δαγκωματιά. Αγνοώ τη στιφάδα και τη σκληρότητά τους.

Κλωτσώντας τη σκάλα κάτω απ τα πόδια μου, θυμάμαι αλήθεια λίγα πράγματα. Η αλήθεια μου είναι φιλτραρισμένη από χίλιες δύο προσωπικές θεάσεις και ανάγκες κατανόησης .

Όταν γίνεται ένα λάθος, είμαι συνήθως αυτή που το χει κάνει. Όταν έρχεται στην επιφάνεια, αυτή που το πληρώνει και όταν πληρωθεί αυτή που συνειδητοποιεί αργότερα απ' όλους πως το λάθος του τότε είναι το σωστό του τώρα.

Γιατί οι λωτοί γλυκαίνουν όταν ωριμάζουν.

Και είναι παράταιρο, που την ωριμότητα τη γεύεσαι με δαγκωνιές. Με αιχμηρές διεισδύσεις στη σάρκα. Φαντάζει μακάβριο πώς ξεπληρώνεις την ευεργεσία με μια δαγκωνιά & πώς αυτή γίνεται μόνη της ευεργεσία.

Όταν κοιμάμαι πονάει το σώμα μου.

Ο ύπνος μου γίνεται μια ατελείωτη κράμπα.

Δεν έχω κάτι να πω ούτε στα όνειρά μου.

Η αναπνοή μας δόθηκε για να πορευόμαστε και η άπνοια για ν' ανασταινόμαστε.  

Το κάνω συχνά, μα δείχνει αυτονόητο.

Τα αυτονόητα του κόσμου με κουράζουν και με έκπληξη βλέπω στην πέτρα μου κι άλλους αποσταμένους.

Κι αφού είμαστε πολλοί γιατί δεν αλλάζουμε τους όρους?

Μα είμαι και 'γω σαν τον κάθε «πολύ» που χει το δικό του όρος ν ανεβαίνει & να μένει εκεί, στις δικές του κορφές.

Το μαξιλάρι δεν υπήρξε ποτέ καλή συντροφιά, αφού είμαι η Εύα, και είμαι ευά/λωτοι.