Χαλι_Νάρι.

Ήτανε μια φορά ή Νάρι, που 'χε το μαύρο της το χάλι.

Έκλαιγε για το κουτάβι που 'χε δει να το βάζουν σε χαρτόκουτο και να το πηγαίνουν σε μια άλλη γειτονιά.

Έπρεπε να τιμωρηθεί γιατί τόσο επιβλητικά είχε ζητήσει ένα σπίτι, ένα σπίτι με τρία παιδιά, δύο σκυλιά και ενήλικους. Πολλούς ενήλικους. Πολύ ενήλικους. Τόσο ενήλικους που είχαν ξεχάσει.

Το άκουσε να βγάζει κραυγές. μικρές. διαπεραστικές.

Και δεν έτρεξε να το σώσει. Έτσι ήταν η Νάρι, δεν έτρεχε. Έκλαιγε. Μετά. Ποτέ εγκαίρως.

Γιατί το κουτάβι στον ενήλικο κόσμο που ζούσε, ήταν απλώς ζώο, και τα παιδιά απλώς παιδιά. 

Εγγαστρίμυθες απομυθοποιημένες ανάγκες.

Και ο κόσμος, απλώς ένας κόσμος:

Ξυπνάς, πας τουαλέτα, πιάνεις το μπρίκι, ψήνεις καφέ.

Rewind: Ξυπνάς, βρίζεις τον ήλιο, βγάζεις κραυγές, ξεσκίζεις τις σάρκες σου, πεθαίνεις.

Οι άλλοι ακούν το καζανάκι και μετά μυρίζουν τον καφέ.

"Η Νάρι είναι καλά", σκέφτονται. Η καθημερινή ρουτίνα, εξαγιάστηκε και σήμερα.

Η Νάρι είναι καλά! Βιώνει την εγωιστική ανεπάρκειά της. Κλαίει τον έρωτά της. Αγχώνεται για τη δουλειά της. Μέχρι τη στιγμή που ακούει το κουτάβι.

"Μα δε γινόταν αλλιώς!"

Και ναι! Δε γινόταν αλλιώς. Η αυτάρκεια προστάζει το "ΔΕ" και η καρδιά το "ΑΛΛΙΩΣ".

 Το "γινόταν", έρχεται μόνο του. Γιατί όλα συμβαίνουν είτε "με" είτε "χωρις" εσένα Νάρι.

Ξύσε τις σταλλαγματιές του κεριού απ το κηροπήγιο. Συγκεντρώσου στην κίνηση των δαχτύλων σου, ίσως τότε ο κόσμος σε αφήσει να ζήσεις άλλη μια μέρα. Ε και?

Μόνο το κουτάβι θα τριγυρίζει εκεί έξω. Αυτό και τόσα άλλα. Αυτό και τόσα άλλα ανθρώπινα κουτάβια. Αυτό και τόσοι άλλοι "μεγάλοι" που διεκδίκησαν λίγη αγάπη, λίγη ανθρωπιά. Τρισάθλια λέξη. Να την αλλάξουμε. Οι άνθρωποι είμαστε απαίσια όντα. 

Να μας αλλάξουμε.

υγ. Το εμπρόσθιος δε χωρούσε πουθενά, αποσυντέθηκε σε εμπρός + όρθιος. Μα κανείς δε μένει όρθιος, εμπρός, στον ενήλικο κόσμο σου Νάρι.